Ben Lachhab bezorgt de komende vijftien weken dankzij giften van sponsoren 100.000 maaltijden bij kwetsbare ouderen. ,,Uit angst voor het coronavirus durven zij vaak de deur niet uit. En ze hebben toch heus eten nodig.”
Heel even, vermoedelijk niet langer dan een seconde of tien, zat Ben Lachhab met de handen in zijn schaarse haar. Want hij had het juist zo goed georganiseerd allemaal, als manager van Resto VanHarte. Door mensen in Den Haag en omstreken – niet zelden oud en eenzaam – uit hun sociale isolement te halen. Gewoon, door samen eten te koken en daarna samen aan tafel te gaan.
Maar nog voordat premier Rutte het volk op de televisie toesprak over de consequenties van het coronavirus was Lachhab alweer in de hem vertrouwde actiestand geschoten. ‘Doe mee en doneer’, berichtte hij op Facebook. Honderdduizend maaltijden voor kwetsbare ouderen wilde hij uitdelen voor al diegenen die nu nergens meer terecht kunnen.
Generatiegenoten
En omdat niemand de onder alle omstandigheden goedlachse Hagenaar teleur wil stellen, had hij amper twee dagen na het plaatsen van zijn oproep al bijna 6000 euro toegezegd gekregen van bevriende particulieren. Gisteren haalde Lachhab de eerste 1000 verpakte maaltijden op bij World Forum, waar het management spontaan koelruimtes aan hem beschikbaar stelde.
Als ik een vraag stel, dan doe ik dat niet uit beleefdheid
,,Nadat de eerste dode was gevallen, voelde ik de onrust onder veel ouderen’’, zegt hij over zijn motivatie om in de actiestand te schieten. ,,Ik voelde de zorgen die ze hebben voor hun eigen gezondheid en die van hun generatiegenoten. Dat ze soms echt de deur niet meer uit durven. Nou ja, dacht ik toen, in dat geval moeten we maar iets verzinnen om maaltijden te bezorgen. Zo ontstond het idee om duizend kwetsbare ouderen vijftien weken lang van een gratis maaltijd te kunnen voorzien. Wat als bijgaand voordeel heeft trouwens dat mensen die de deur niet uit hoeven voor boodschappen ook niet zo makkelijk besmet zullen raken.’’
Beleefdheid
Hij heeft het altijd gehad, dat mensen makkelijk en ogenschijnlijk vanuit het niets hun verhaal aan hem vertellen. Lachhab kan er slechts naar gissen hoe dat komt. ,,Het begint er denk ik mee dat ik graag mag luisteren. Als ik een vraag stel, dan doe ik dat niet uit beleefdheid. Dan ben ik echt geïnteresseerd in het antwoord. Zeker als het gaat om mensen die het niet gewend zijn dat er naar hun geluisterd wordt. Soms zie ik de ontroering van iemand die eindelijk zijn verhaal mag vertellen.’’
Wie goed doet, goed ontmoet. Zo werkt het gelukkig dan ook weer. Want hij doet zijn verhaal in het voormalige hoofdkantoor van de Haagse woningcorporatie Staedion in Moerwijk. ,,Toen zij hier in 2009 vertrokken, kreeg ik hier een mooie werkruimte, op voorwaarde dat ik een onderneming zou beginnen waarmee ook deze nog steeds moeilijke wijk, een van de armste van Nederland, was geholpen. En de inrichting kregen we ook voor een appel en een ei.’’
Hij lacht: ,,Weet je hoe het komt dat alle meubels hier allemaal dezelfde kleur rood hebben? Ze zijn stuk voor stuk afkomstig uit de failliete boedel van Fortis Bank.”
Selectie
Bij de selectie – wie komt er in aanmerking voor een maaltijdbox en wie niet – heeft Lachhab zich gewend tot de gemeente Den Haag. Ook heeft hij contact gezocht met huisartsen, wijkagenten en vertegenwoordigers van buurthuizen. Om zeker te weten dat de pakketjes wel op de juiste adressen worden bezorgd.
Ik zie het niet als mijn werk. Het is een onderdeel van mijn leven
Het haalt het natuurlijk nooit bij de gezamenlijke maaltijden op de her en der in de wijde omgeving verspreide locaties van Resto VanHarte, dat beseft Lachhab ook wel. ,,De eenzaamheid haal je er niet mee weg. Maar ja, mensen hebben toch eten nodig. Op mijn voorstel worden er etiketten op de maaltijdboxen geplakt met daarop aangegeven de nummers van telefoonlijnen waar ze terecht kunnen als ze het even niet meer weten. Dat was trouwens een initiatief van studenten aan de TU Delft en de Erasmus Universiteit in Rotterdam.”
Droom
Denkt hij nou nooit eens: het is mooi geweest, laat een ander het maar van me overnemen, ik ben er klaar mee? Hij grijnst. Alsof hij het ergens wel een grappige vraag vindt. Na enig nadenken: ,,Ik zie het niet als mijn werk. Het is een onderdeel van mijn leven. Mijn geluk vind ik in het geluk van een ander. Dat is mijn motto. En ja, dat meen ik echt. Hoe meer mensen om je heen gelukkig worden, des te gelukkiger word je dan toch zelf?’’
Bron: AD
